“Dit huis voelt als een mooie, warme jas”

Echt een bijzondere plek

Marianne en Bert wonen hier al 27 jaar. “Hier gingen we samenwonen en daarna zijn we getrouwd, met een groot feest. Dit is echt een bijzondere plek. Een gezonde omgeving, met veel bomen. Heerlijk rustig en geen last van uitlaatgassen. Qua buren hebben we hier allerlei verschillende mensen. Oud, jong, alleenstaanden en gezinnen. Dat maakt het prettig, het is hier echt een afschildering van de maatschappij. Iedereen is bereid elkaar te helpen. We leven hier in goede harmonie, kunnen elkaar alles vragen. Na mijn heupoperatie ben ik echt in de watten gelegd en dat is niet vanzelfsprekend.”

Verzilverde gezichten, groen gras

Terwijl Marianne vertelt, lopen toeristen bewonderend door het hofje. Marianne: “Ja, we zien hier veel grijze kopjes voorbijkomen, of zoals ik het liever zeg: verzilverde gezichten. Ik heb acht jaar in de bewonerscommissie gezeten. Met z’n allen hebben we onder andere bereikt dat er meer plek is voor de toeristen in het midden van het hof, zodat ze niet allemaal vlak langs je raam lopen. Er is ook meer rust doordat het terras van de lunchroom hier niet meer is.” De rust wordt met Kerst wel altijd verstoord, maar dat is ook de bedoeling: dan is er een kerstborrel met muziek. De waterpomp verandert dan in de kerstpomp, inmiddels een traditie.

Dit hofje kun je niet missen

Nooit meer weg hier dus? “We hebben wel eens gedacht aan een ‘Ouder worden & prettig wonen’ huis, maar dit hofje kan ik echt niet missen. Het enige nadeel van hier wonen is het parkeervignet voor de auto, dan moet je soms een stukje lopen. We kunnen hier een traplift krijgen, dus in die zin kunnen we hier nog een tijd wonen. En dat is maar goed ook, want ik word 102, daar krijg ik signalen over. Bert wil graag 99 worden, want als hij 100 wordt dan komt de burgemeester langs.”

Bedstee en art deco

Het hofje is dus heerlijk, het huis zelf doet er niet voor onder. In de woonkamer ontwaar je nog de restanten van de oude bedstee en overal waar je kijkt zie je kunst. Marianne: “Dit huis voelt als een mooie, warme, jas. Het fijnste plekje is deze woonkamer, met uitzicht op de tuin. Gewoon een heel goed gevoel krijg je hier, met de vertrouwde dingen om je heen. We zijn gek op kunst, met name art deco. Alles wat je hier ziet hebben we zelf bij elkaar verzameld. En de kamer is heel hoog, dat is ook prettig.”

Rijksmonument, dus enkel glas

Hoog is het inderdaad, waardoor de woonkamer ruimtelijk en licht oogt. “Ons huis is ongeveer 50 vierkante meter groot, maar daar komt de zolder nog bij. Veel mensen gebruiken die alleen als een berging, maar wij hebben er een logeerkamer van gemaakt. We hebben echt alle ruimte benut in dit huis. In 2014/2015 is er grondig gerenoveerd, eindelijk hadden we toen een aardlekschakelaar en een verhoogd toilet. Het enige nadeel hier is het gebrek aan isolatie. Het is een Rijksmonument, dus niet alles is mogelijk. We hebben geen spouw en enkel glas, dat hoort erbij en dat snappen we. Daar hebben we oplossingen voor, zoals de ‘slangen’ voor de kieren. In de winter moeten we echt wel stoken.”

Echte Haarlemse muggen

Dat hoeft nu gelukkig niet, want de dag dat we Marianne spreken is het zonnig en warm. Een mooie dag om voor het huis te zitten tussen de knalroze hortensia’s. “We zijn echt Haarlemse Muggen, dol op Haarlem. Ik was ook jaren een ‘Haarlemse diva’, samen met een vriendin, we deden performances bij kunstexposities. Onder andere bij theatermaker en beeldend kunstenaar Steven de Jong. En ik houd van mensen, ik houd ervan om vragen te beantwoorden. Veel bezoekers vragen: Hoe kun je hier komen te wonen? Of: Woont u hier? ‘Nee, ik zit op de bus te wachten’, zegt Bert dan altijd.”