In deze zitting stond het verhaal centraal van een tiener met autisme die overlast veroorzaakt voor haar buurtbewoners. Zij woont samen met haar ouders in een rijtjeshuis in het Europakwartier. Helaas krijgt zij door toedoen van haar ouders niet de zorg die zij nodig heeft, waardoor de situatie niet beter wordt. Dit zet ons voor een duivels dilemma, met aan de ene kant een zieke tiener die zorg nodig heeft en aan de andere kant de leefbaarheid in de buurt, die onder druk komt te staan.
Maandenlang heeft onze afdeling Overlast geprobeerd tot een constructieve oplossing te komen. Hierbij stond zowel de gezondheid van dit meisje en haar huisvesting als de leefbaarheid in de buurt voorop. Onze gedachte hierbij was onder meer: als zij de zorg kan krijgen die ze nodig heeft, dan draagt dat hopelijk bij aan de vermindering van de overlast.
Helaas is de bittere realiteit dat de ouders niet meewerken aan het verschaffen van de specifieke zorg voor hun dochter. Bovendien stellen zij bepaalde eisen aan deze zorg die in Nederland onhaalbaar zijn. En ook al twijfelen we er niet aan dat zij desalniettemin het beste met hun kind voor hebben, is het wel zo dat de situatie hierdoor onveranderd bleef. De overlast bleef aan en ondanks de betrokkenheid van verschillende (zorg)organisaties, kwamen we niet tot een oplossing. Bovendien kwam de leefbaarheid in de buurt meer en meer in het gedrang. Zo durfde het kind van een van de buren niet meer zijn (alleenstaande) vader te bezoeken, uit angst voor het meisje. Er spelen, kortom, een boel verschillende belangen die het tot een erg ingewikkelde situatie maken.
Ook de gesprekken met de huurder die de overlast ervoer (en diens advocaat) leverden niets op. Hij was overigens bekend met de mogelijke overlast die zijn buurmeisje zou kunnen veroorzaken: we verhuren de woningen rondom deze bewoonster met autisme namelijk pas na een gesprek met een potentiële nieuwe huurder.
Al met al heeft dit schrijnende verhaal ertoe geleid dat wij met alle betrokkenen in een impasse belandden. De enige mogelijkheid om een doorbraak te forceren, was in onze optiek dan ook om de situatie te laten beoordelen door een onafhankelijke, derde partij: de rechter. Want ook al ligt onze kerntaak bij het creëren van fijne buurten waarin mensen prettig kunnen wonen, anderzijds hebben we ook regelmatig te maken met dit soort complexe casussen waarin onze bewoners specifieke zorg nodig hebben.
Deze bewoners hebben net zo goed recht op een dak boven hun hoofd. Voor hen willen we, door samen te werken met ervaren en gespecialiseerde partijen, óók een oplossing vinden. Als zij die zorg echter – om welke reden dan ook – niet (kunnen) krijgen, ontstaan zeer onwenselijke en pijnlijke situaties als deze, waarin het kiezen is tussen twee kwaden. Zoals gezegd: een duivels dilemma. We betreuren het dan ook dat het tot een rechtszaak heeft moeten komen.
Meer over dit onderwerp:
Geen nieuws meer missen?
Ontvang het laatste nieuws in uw inbox. Meld u aan voor onze nieuwsbrief